We worden zo langzamerhand wars van de beloften en toezeggingen die al jaren door politici gedaan worden, om politieke volgelingen tijdelijk of voor langere perioden, zoet te houden of in het ergste geval, een rad voor ogen te draaien. Bij elke regering komt het voor, dat beloften worden gedaan die gunstige vooruitzichten tot gevolg dienen te hebben. Politici in de meeste partijen maken zich schuldig aan het doen van beloften en toezeggingen. Betreft oude en niet bewonderingswaardige gewoontes, waar we zo langzamerhand aan gewend zijn geraakt. Als de beloften worden waargemaakt en de toezeggingen gerealiseerd, dan is er niets aan de hand en kan zo een figuur zelfs loftuitingen tegemoet zien. Maar wat zien we al geruime tijd en ook onder deze regering, dat er beloften worden gedaan aan werknemers binnen de publieke sector, die al geruime tijd onder zeer moeilijke omstandigheden hun werk doen en die uiteindelijk slecht of helemaal niet worden nagekomen. Heeft vaak te maken met achterstallige vergoedingen, premies, overuren die niet tijdig of helemaal niet worden uitgekeerd. Ook worden er beloften en toezeggingen gedaan aan mensen die onder beroerde omstandigheden uit plichtsbesef en liefde voor het werk, niet het bijltje erbij neerleggen. Maar zaken kunnen wel de spuigaten uitlopen en aan ieders geduld komt wel een einde, als je de gemaakte beloften en toezeggingen niet nakomt. Covid-premies te laat of helemaal niet uitkeren, is maar een voorbeeld van hoe het helemaal niet moet en of kan. Wanneer er in de zorg een situatie ontstaat, waarbij onontbeerlijk personeel door lage lonen en benarde werkomstandigheden besluit het elders en extern te gaan zoeken, dan heb jij als regering wel de verantwoordelijkheid snel naar een oplossing te gaan zoeken. Je kan onmogelijk verantwoordelijken binnen de zorg wijsmaken, dat er zo spoedig mogelijk additionele krachten uit het buitenland zullen arriveren om het tekort aan te vullen c.q. op te vangen, en uiteindelijk komt er toch niemand en wordt het werken in de zorg een ware pijniging, die niet vol te houden valt. We weten dat alles momenteel staat en valt met geld en dat er zoveel zaken niet gelijk gerealiseerd kunnen worden, omdat de middelen niet snel genoeg voorhanden zijn, maar als we kijken naar het stellen van prioriteiten, komt de zorg wel helemaal vooraan, naast  het kunnen garanderen van goed en betaalbaar voedsel voor de samenleving. Men moet geen beloften en of toezeggingen doen, die niet binnen een heel korte termijn, verwezenlijkt kunnen worden. Binnen de zorg worden bijvoorbeeld de medisch specialisten radeloos als men constateert, dat de zaak aan het in elkaar donderen is en niet duidelijk is, wanneer de verlichting nu daadwerkelijk voor de deur staat. De huidige regering moet heel goed gaan beseffen dat bepaalde zaken onmiskenbare prioriteiten hebben en dat die uitstel, noch afstel, kunnen ondervinden. Nog meer ellende kunnen we momenteel binnen de zorg, echt niet meer hebben. Als de regering niet de middelen heeft om een goede zorg te garanderen, dan moeten we maar aankloppen bij internationale humanitaire instanties voor hulp. Het is namelijk nu reeds een ramp, dat de ICU en oogafdelingen niet meer goed kunnen functioneren en dat al geruime tijd operaties worden uitgesteld, omdat er onvoldoende materialen om normaal te kunnen werken, in voldoende mate voorhanden zijn. De tijd is nu wel aangebroken ernstiger deze problemen te gaan aanpakken, want verdere verslechtering kunnen we echt niet hebben. Men moet ook niet ‘dokken’ voor de problemen, daar is de zaak te ernstig voor. Mooie afscheepverhaaltjes en nieuwe beloften, daar heeft de zorg niets aan en heeft wel tot gevolg, dat er meerdere dodelijke slachtoffers kunnen vallen.