Wie ons steeds blijft vertellen dat het goed gaat in ons land, vertelt fabeltjes. Een land dat niet in staat is een opmerkelijk economische groei te doen optekenen en ook niet in staat is door productie en export zijn deviezenvoorraad sterk te verbeteren, zal geen vooruitgang kennen. Een dergelijk land zal economisch blijven voortsukkelen en niet in staat zijn merkbare ontwikkeling tot stand te brengen. Suriname en zijn bevolking moeten tot het besef komen dat slechts een verhoogde productie, export en gegarandeerde goed betaalde afzet in het buitenland, de daadwerkelijke economische groei tot gevolg zal hebben. Het voorgaande hebben economisten bij herhaling aan de huidige regering voorgehouden en erop gewezen dat voortdurend en overwegend blijven leunen en rekenen op de inkomsten uit de mijnbouw- en aardoliesector, niet de beoogde economische groei voor dit land zullen opleveren. Een veel grotere en gediversificeerde productie met buitenlandse afzetmogelijkheden is dan ook de enige mogelijkheid om vooruitgang voor dit land te hebben. Landen als Indonesië, Maleisië, Zuid-Korea, en natuurlijk ook China, zijn daar sprankelende voorbeelden van. Echter is het ook zo dat vooral buitenlandse investeerders, het volste vertrouwen moeten hebben in een bestuur van een land alvorens tot kleine en grootschalige investeringen te willen beslissen. En aan dat vertrouwen schort het in Suriname momenteel in hoge mate. We hebben alvast geen vaste wisselkoersen ten opzichte van buitenlandse harde valuta. Een Anticorruptiewet is dan wel aangenomen in De Nationale Assemblee, maar is zoals we al eerder in een vorige editie schreven, een ‘lame duck’, omdat de bijbehorende staatsbesluiten zeer nadrukkelijk en opzettelijk nog niet zijn geslagen. Buitenlandse investeerders schrikken gelijk af als ze vernemen dat corruptie in Suriname hoogtij viert en je bijvoorbeeld voor het verkrijgen van vergunningen, tyuku’s moet betalen. Ook ontberen we tot op heden een zo noodzakelijke investeringswet die toch behoorlijk wat zekerheden aan een investeerder moet bieden. Ook de politieke situatie moet de nodige stabiliteit garanderen, anders kijkt men gelijk in de richting van een ander land waar al deze zeer noodzakelijke zekerheden wel aanwezig zijn en de regering groot vertrouwen uitstraalt. Waar nog te weinig aandacht aan wordt besteed, is hoe de regering bijvoorbeeld aankijkt tegen de westerse investeerder waar tot nog toe het meeste geld van te verwachten is. Als we een links populistische signatuur vertegenwoordigen en onze vrienden voortdurend zoeken bij een Maduro, Morales, Erdogan, Putin, Ortega, Xi Jinping, Diaz-Canel en Obiang, stuk voor stuk leiders die hun landen op totalitaire wijze besturen en de democratie niet kennen of geweld aan doen, dan zullen andere landen die wel de democratie in al haar facetten huldigen, hun neus voor Suriname ophalen en hun kapitaalkrachtige ondernemingen en leiders ontmoedigen hier geld te komen investeren. Zolang we deze paarse koers blijven volgen en hun leiders blijven aanwijzen dit land te besturen, kunnen we veel buitenlandse investeerders vergeten. Waar we wel op zullen kunnen rekenen, zijn landen die dit land wederom willen koloniseren en komen jagen naar onze grondstoffen. Dit soort landen zijn gewoon plunderaars en komen alleen halen wat er te halen valt. De mega-hektrawlers moeten daarom een teken aan de wand zijn. Jammer genoeg hebben we nu nog leiders die alleen aan het eigen en familiebelang denken, maar niet aan het grotere belang van Suriname en zijn gehele bevolking.