Zowel Desi Bouterse, president van dit land, als de Amerikaanse ambassadeur Edwin Nolan,  hebben recentelijk verklaard dat de samenwerking tussen de Surinaamse justitiële autoriteiten en de Drug Enforcement Administration, DEA, zal worden hersteld en geoptimaliseerd. Was er dan geen intensieve samenwerking tot april van dit jaar? Het antwoord is ja, en die samenwerking ging grotendeels mank toen de narco-duikboot in Saramacca werd ontdekt en een in Brazilië gestolen Cessna met 488 kilo cocaïne op een vliegveld van Radj Oedit in hetzelfde district werd onderschept, want niet lang nadat deze twee enorme vangsten werden gedaan en de drugsmaffia een behoorlijke deuk vanwege justitie opliep, werd de Counter Terrorism Intelligence Unit, CTIU, op last van de minister Justitie en Politie en wel buiten medeweten van de procureur-generaal, ontmanteld c.q. uitgehold door middel van overplaatsing van bijvoorbeeld politieagenten die op effectieve en efficiënte wijze deel hadden uitgemaakt van de voormelde unit. De minister zou later hebben laten doorschemeren dat hij tot ontmanteling van de unit was overgegaan in opdracht van hogerhand, hetgeen gelijk kan worden aangenomen.  Door deze maatregel vanuit Justitie richting leden van het Korps Politie Suriname, KPS, werd de procureur-generaal voor de zoveelste keer en heel opzettelijk in zijn taakstelling ondermijnd. Dat men mensen die binnen de voormelde unit goed werk hadden verricht en een vertrouwensrelatie hadden opgebouwd met de DEA en andere buitenlandse drugsbestrijdingsdiensten had overgeplaatst, veroorzaakte gelijk spanningen met de Amerikaanse autoriteiten, hetgeen duidelijk werd meegedeeld door de hoogste Amerikaanse vertegenwoordiger in ons land tegenover  de minister van Justitie en Politie en ook een hoge vertegenwoordiger van de Centrale Inlichtingen- en Veiligheidsdienst, CIVD.  De samenwerking met de Surinaamse opsporingsdiensten en het uitwisselen van gevoelige informatie werd meteen tot een heel laag punt teruggedraaid. De samenwerking tussen de DEA en de Surinaamse opsporingsambtenaren waar men niet vertrouwd mee was en is, werd bevroren. Zulks allemaal uit wantrouwen en de angst dat gevoelige informatie bij de verkeerde mensen terecht zou komen.  Bouterse blijft inmiddels volhouden dat de samenwerking met de DEA zal worden hersteld, maar dan wel in een ander jasje. Hoe dat jasje eruit zal zien, is niet helemaal duidelijk. De Amerikanen hebben zo hun eigen manier van werken die veel vruchten heeft afgeworpen in de afgelopen decennia bij de drugsbestrijding op dit halfrond en elders. Ze zullen daarom niet makkelijk om de tuin geleid kunnen worden of met een kluitje in het riet gestuurd. De Amerikanen proberen met zachte drang de Surinaamse autoriteiten zover te krijgen dat ze meer en serieuzer zullen omspringen met de drugsbestrijding. Dat de DEA de laatste maanden minder happig is geweest de samenwerking voort te zetten, is begrijpelijk, gezien de mutaties die binnen de meergenoemde unit hebben plaatsgevonden en in het bijzonder die binnen het KPS. Het is nu afwachten om te bezien hoe serieus de beweringen van Bouterse en de Amerikaanse ambassadeur wel zijn voor wat betreft een hernieuwde samenwerking met de DEA. Gezien de enorme belangen die er spelen, moeten we nog zien of de samenwerking nog goed uit de verf zal komen.

****

Door een lokale krant werd gemeld dat er op korte termijn weer goede en bekwame medische hulpverlening zal zijn op Drietabbetje en Stoelmanseiland. Vanwege de Medische Zending zullen de Nederlandse artsen Anneloes Tervoert en Ayla Emmik op deze twee plaatsen hun krachten geven aan de zieke mens in die omgeving. Het is wel heel opvallend dat de Medische Zending erg vaak moet terugvallen op buitenlandse krachten voor de medische hulpverlening in het achterland. Dat komt niet omdat Suriname niet over jonge, goed opgeleide artsen beschikt, maar die zijn veelal niet bereid voor korte of langere tijd in het binnenland te werken. Jammer genoeg moet geconstateerd worden dat bij velen in dit land al geruime tijd de gemeenschapszin ver te zoeken is. Liefde voor elkaar die gepaard zou moeten gaan met hulpverlening, komt men steeds minder tegen. Het is steeds vaker ieder voor zich en God voor ons allen en dat is natuurlijk een totaal verkeerde benadering binnen het menselijke bestaan. We hebben straks twee jaar geleden een oplevering gehad van het grote en imposante ziekenhuis langs de Luitenant Weyneweg vlak bij Albina, maar tot op heden is dit ziekenhuis niet operationeel gemaakt. Waar wachten we eigenlijk nog op? Zijn er voor dit ziekenhuis misschien ook geen doktoren die bereid zijn in Albina te wonen en werken? Beschikt Volksgezondheid misschien ook niet over onvoldoende professioneel opgeleid verplegend personeel? De Franse regering heeft meegeholpen en meebetaald voor het opzetten van dit ziekenhuis om de zorg in met name Saint-Laurent-du-Maroni te verlichten, omdat daar veel Surinamers medische hulp komen zoeken. Maar ook hier zijn wij er tot nog toe niet in geslaagd een goede zorg naar de grensplaats te brengen. Zal zeker deels te maken hebben met een gebrek aan gemeenschapszin.