Gaan wij terug naar een periode van grote verarming van ons volk en dat steeds meer mensen aangewezen zullen zijn op voedselpakketten vanwege de overheid? Een vraag die momenteel zeker gesteld mag worden, gezien het feit dat het aantal personen dat niet langer in staat is op een fatsoenlijke en noodzakelijjke wijze in zijn levensonderhoud te voorzien, drastisch aan het toenemen is. Ofschoon vader en moeder tot de werkers in dit land behoren, wordt het voor beiden met de dag moeilijker het hoofd financieel boven water te houden. Het zogeheten hosselen en onderhouden van twee baantjes levert nog maar weinig soelaas op. Geen wonder dat de ontevredenheid de laatste tijd snel oploopt en velen geen uitweg meer zien en hun toevlucht nemen tot het op zoek gaan naar voedselpakketten om de financiële druk ietwat te verlagen. De overheid praat al maanden over de toepassing van een sociaal vangnet waarbinnen de sociaal zwakkeren in deze samenleving een flinke ondersteuning zouden moeten kunnen genieten. Maar praatjes vullen geen gaatjes, want tot op heden is dat vangnet niet van de grond gekomen, omdat daar simpelweg geen geld voor is. In het verleden hebben we kennis kunnen maken met een sociaal vangnet waarbij er goederen werden uitgedeeld. We kennen nog de periode van Begro Insulair, waarbij er steun kwam in de vorm van producten aan mensen die tot de sociaal zwakkeren in de maatschappij behoorden. We weten ook dat er toen gerommeld is met die hulp en dat bepaalde mensen voor hun lobbywerk, zich goed hebben laten betalen. Het betrof een mislijkmakende affaire waarbij er vooral met voedingsmiddelen is geknoeid. De middelen voor dit steunprogramma werden vrijgemaakt uit de ontwikkelingssamenwerking met Nederland. Het verstrekken van pakketten aan de bevolking is daarom geen nieuw fenomeen, echter was het zo dat in een bepaalde periode de pakketten aan elk huis werden toebedeeld en er geen sprake was van names and faces, partijgetrouwen en diefstal van de levensmiddelen. Wijk per wijk werden de pakketten verdeeld en een ieder kwam in aanmerking. De financiering van deze hulp was gegarandeerd en niet overgelaten of overgeleverd aan bepaalde personen, die bereid zijn, de herkomst in het duister te houden. Dat steeds meer mensen op de maatschappelijke ladder aan het afglijden, zijn bewijzen de krantenberichten met onderbouwing van cijfermateriaal. En juist deze onderbouwing geeft glashard, aan dat dit volk door het wanbeleid van een regering Bouterse en het wederom ontwrichten van de macro-economie, gedoemd is te pinaren en we wederom richting een situatie, zoals die in de jaren tachtig was, gaan. Een overheid die blijft uitgeven , steeds minder inkomsten krijgt , haar rekeningen niet of heel slecht betaalt en maandelijks een vertekend beeld publiceert van de daadwerkelijke cijfers, voert geen hoopgevend beleid. Wisselkoersen die een tijdelijke daling vertonen door de verminderde vraag naar dollars en euro’s, dat houdt helemaal geen stabilisatie van wisselkoersen in. Zodra de vraag naar dollars en euro’s weer in een bepaalde periode van het jaar toeneemt, zullen de koersen weer snel omhoog schieten. Dus de euforie bij lieden die niet veel van het meganisme van vraag en aanbod binnen een losgelaten wisselkoersregiem snappen, is totaal ongegrond en dus ook onterecht. Wij voorspellen dan ook dat zodra de handel overgaat tot het financieren van de kerstimporten, de vraag naar vreemde valuta aanmerkelijk zal stijgen en de koersen dan ook een opwaartse beweging zullen maken. De prijzen in de winkels zullen dan ook weer stijgen. Dus de naievelingen kunnen de borst naar onze mening weer flink nat gaan maken. De Surinaam-se regering heeft enorme financiële problemen en aan die problemen zal niet op stel en sprong een verandering in komen. We zijn heel duidelijk aan het afglijden en we zeggen dit omdat we een soortgelijke situatie al hebben meegemaakt na 1983 en we zien tal van kenmerken, die daarbij niet onbekend zijn. Het typische is dat de macro-economie van dit land telkenmale naar de knoppen wordt geholpen op het moment dat NDP-regeringen, het voor het zeggen krijgen. We zijn absoluut geen doemdenkers bij deze krant, maar kijken naar de feiten van toen en wat zich thans afspeelt en dat geeft zeker wel te denken. Ook kijken we naar het verschil tussen regeringen van het Nieuw Front en regeringen waar de NDP het voor het zeggen heeft gehad. Het Nieuw Front heeft steeds moeten herstellen wat de NDP had stukgemaakt en de NDP heeft keer op keer er weer een grote janboel van gemaakt. De NDP moet maar zien hoe ze de economie wederom op spoor krijgt. Wij hebben er wel een hard hoofd in of ze daar wel toe in staat is. Tot op heden zien we absoluut geen licht in de pikdonkere tunnel.