In memoriam: Blanke soulzanger Joe Cocker

Ingezonden

Er is in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw een tijd geweestwaarin personen met een Afrikaanse achtergrond in de Verenigde Staten van Amerika en in Europa dachten dat ‘soulfeeling’ een gave van de Almachtige was, die Hij uitsluitend toebedeelde aan zwarten. Blanken konden volgens hen nooit soulfeeling hebben of krijgen, al wisten en weten de meeste zwarten tot op de dag van vandaag niet wat ‘soulfeeling’ eigenlijk inhield .Blanke zangers konden volgens hen niet het speciale soulgevoel in hun liederen tot uitdrukking brengen,en dansten destijds zelfs al zingend vaker uit de maat, omdat zij dat speciale gevoel misten. Toen Joe Cocker in augustus 1969 het podium op het Woodstock muziekfestival betrad voor zijn optreden , hadden de meeste Afro- Amerikanen geen belangstelling, niet vanwege discriminatie ,maar omdat zij er niet veel van verwachtten. Bij de eerste hard metal tonen uit de gitaar van ‘With a little help from my Friends’ vonden ze het nog minder interessant, totdat Joe Cocker de tekst begon te zingen. Ze hingen vanaf toen aan zijn lippen. “This white man has got soul”, zeiden ze daarna . Joe Cocker heeft op Woodstock vele zwarte harten veroverd, en is ze sindsdien niet meer weg geweest. Hij werd en bleef een soulbrother, en werd veel gevraagd bij soul shows. Ik heb ooit een boekje geschreven over de oorsprong van het kerstfeest,met daarin ‘facts and fiction’. In het in 2007 geschreven boek over een kerstfeest, gevierd in 2007 voor Christus(!), laat ik de op dat feest aanwezige muziek-formatie onder leiding van Kries Ramkelawon ( geen Kries Rakelawan) en Ronald Schneyders ( geen Ronald Snijders) een verzoek behandelen voor het spelen van ‘With a little help from my Friends’ en voor ‘Salem Kan’. (blz 33/34) Een zekere Liesbeth Fanenborg (geen Liesbeth Venetiaan-Vanenburg (!) van de feestorganisatie weigert echter deze liederen te laten spelen, vanwege de tekst, en ze hield voet bij stuk. Dus te wijten aan Liesbeth, geen Joe Cocker in 2007 voor Christus, maar ik heb hem in dat boekje, dus ook jaren voor zijn heengaan, al bedacht als één van de groten van de soulmuziek.
De blanke Cocker sloeg ongevraagd de wegen in van de soulmuziek en wees onbewust daarna de wegen voor zwarte zangers naar genres, waarin zij tot dan nauwelijks participeerden, zoals opera, pop en country and western. Hij opende geen deuren,maar gaf slechts aan dat de deuren reeds open stonden , en dat de getalenteerde zwarten zelf naar binnen moesten gaan. Ze gingen daarna vaker wel. Er kwamen later ook veel meer zwarte klassieke balletdansers, en zwarte turners, tot dan bijna uitsluitend het domein van blanken.
Ik heb in mijn archief nog een Olympische spotprent van het jaar 1968, waar ik zelf meedeed aan de Olympische Spelen, waarbij men in een plaat vele Olympische sporten tegelijk liet zien, zoals dat slechts in een fictieve cartoon kan. Op de 100 meter sprint waren de zwarten heer en meester, met ver achteraan de sjokkende blanken. Bij het zwemmen waren er echter slechts blanken in het water. De enige zwarte zwemmer stak alleen zijn grote teen in het water en concludeerde dat het water te koud en te nat was om te zwemmen. Jaren later, in 1992, zwom de Surinamer Anthony Nestty als eerste zwarte sporter naar Olympisch goud op een zwemnummer.
Er kwamen, mede door Joe Cocker, ook meer blanke blues en soul zangers zoals Amy Winehouse, Janis Joplin en Michael Bolden. Soul was geen monopolie meer van de zwarten en is dat eigenlijk ook nooit geweest.
Cocker ging als blanke Engelse artiest in de souldeur staan, en gaf het voor beeld van diversificatie voor blanke en zwarte artiesten van zijn generatie en voor de generaties na hem. Nu is hij weg, maar hij was actief in vele muziekgenres,en heeft dus ook het recht op meerdere artistieke paspoorten voor zijn nieuw aangevangen leven na dit leven bij en met ons. Onder die paspoorten zal er vrijwel zeker één zijn voor toelating tot de door meerdere soulzangers nader omschreven “soul heaven”. Hij zal daar mede artiesten van hem ontmoeten, waaronder Amy Winehouse, Janis Joplin, Otis Redding, Wilson Picket, Timi Yuru, Etta James, Solomon Burke en Joe Tex. Hij sluit zich nu daar bij het selecte gezelschap aan.
Joe Cocker is vertrokken ,maar zijn muziek hebben we nog bij ons .Zelf was hij toch nooit echt bij ons in Suriname, en daarom kan hij ook niet echt van ons weggaan. Zijn muziek was bij ons, en blijft ook na zijn verscheiden gewoon bij ons . So, let’s just say hello, and let Him go .We will always remember Soul White Joe, with a little help from his great music.

Drs. Eddy Monsels

More
articles