Surinaamse gemeenschap moet politiek aanscherpen

Met nog 5 maanden te gaan is het zover dat Surinamers weer naar de stembus kunnen gaan om voor hen, de juiste keus te maken. Een keus die gestoeld zou moeten zijn op wat de partij van hun keus te bieden heeft op sociaalmaatschappelijk als economisch vlak voor het land. In hoeverre heeft de Surinamer op die wijze gestemd door de jaren heen? Een open vraag die alleen de mensen die de stembusgang kennen kunnen beantwoorden. Niet stemmen is een dode weg inslaan, ondanks alle argumenten, die men zou willen aandragen om het niet stemmen te rechtvaardigen.

Stemcultuur

Wat wij zien is dat mensen stemmen op basis van “ik mag de persoon” of “ ik ben bekend met de man of vrouw die zich kandidaat heeft gesteld”. Als wij dit zo bekijken is het stemgedrag gestoeld op wie men kent of wie wat kan doen of betekenen voor individuen. Het is weinig voorgekomen dat mensen gaan stemmen op een partijprogramma, ofschoon tegenwoordig de programma’s online zijn te vinden en ze te lezen. Indien er toch nog personen zijn die zich willen laten leiden door een partijprogramma, worden zij in de rush naar de verkiezingsdatum toe, geconfronteerd met het gedrag van politici die op hun manier programma’s uitdragen.

Scheldkannonades

De teleurstelling van stemmers is vaak genoeg dat bij de propaganda van politieke partijen men elkaar over en weer beschuldigd van zaken, verwijten maakt dat zaken niet goed zijn gedaan tijdens de regeerperiode, of dat enkele personen die lid zijn van de partij, een moreelethisch verval hebben en geen voorbeeld kunnen zijn voor wat men noemt toekomstige leiders. Als ik als schrijver van dit stuk naar een politieke bijeenkomst moet gaan om alleen maar verwijten en privézaken van personen aan te horen, heeft de moeite om er naar toe te gaan geen zin voor mij. De communicatie naar kiezers toe is niet bevordelijk als men personen of partijen, tegen elkaar ophitst.

Overheidsvoorlichting

Een instrument dat zou moeten leiden en vormen voor meer begrip wat de overheid doet, is door de jaren heen vervat tot een medium van de zittende regering om propaganda te voeren met staatsmiddelen. De ruimte die politieke partijen kunnen krijgen tegen betaling en soms prodeo, om hun verhaal te doen, komt niet altijd tot zijn recht. Daar men of programma’s van de oppositiepartijen tegen tijdstippen uitzendt, waar er bijna geen luisterdichtheid is etc. of bij liveprogramma’s het verhaal wenst in te inkorten in vergelijking met partijen van de zittende regering. Dit is in feite sabotage van het recht tot informatieverstrekking aan de gemeenschap.

Attitude herstel

Wat er zou kunnen gebeuren, omdat bij aangeven van zaken die niet juist zijn, je ook moet aangeven, hoe het anders moet of kan gaan. Anders zeg ik; doe je mond niet open om een vinger te wijzen naar anderen. Dus in het geheel zouden politieke partijen in Suriname, meer gericht moeten zijn op het communiceren met de doelgroep vanuit een besef dat mensen afgaan op wat je voor hen kan betekenen. Dit gegeven zou men moeten uitbuiten om meer te geven aan wat het partijprogramma biedt en dat te presenteren aan de mensen in het land. Daarnaast moet men bij de politieke scholing; kaders niet alleen geschiedenis bijbrengen maar ook communicatievaardigheden en respect modules om de partij doelen uit te dragen. Ook het vermogen hebben, om in te zien wie je laat praten en wie je laat voor andere werkzaamheden binnen het politieke werk van de partij. Doch elk lid zou op zijn niveau de partijdoelstelling moeten kennen en weten waarover het allemaal gaat om de boodschap juist te kunnen weergeven aan derden. De kiezers op hun beurt moeten gaan inzien dat elkaar uitschelden en vechten omdat de partijvisie gericht is op het persoonlijke, niet een juiste manier van propaganda voeren is. Men zouhiertegen in protest moeten komen om anders te gaan denken en handelen. Kom ik tot de slotconclusie dat politiekvoeren in Suriname een revolutie in denken zou moeten ondergaan. Dit zowel bij politici als de bevolking.

Kenneth Niekoop

More
articles